Pentagram to nazwa nadana partyturze muzycznej złożonej z pięciu równoległych linii na poziomie, które niosą nuty zapisane między czterema przestrzeniami utworzonymi między nimi. Słowo to pochodzi od francuskiego „pentagram”.
Pentagram jest również figurą lub symbolem utworzonym przez pięć znaków lub tekstów, które mają mieć magiczne moce.
Pentagram wciąż może być, w geometrii, nazwą nadaną regularnemu pięciokątowi gwiazdy, gdzie symbol i termin już zaczynają nabierać bardziej mistycznego znaczenia, ponieważ jest to talizman pitagorejczyków, wyznawców szeregu doktryn i zasad życie związane z matematykiem Pitagorasem. Doktryny te nazywane są pitagoreizmem i są zorganizowane we wspólnoty filozoficzno-religijne, pomnożone przez Magna Greece.
Wśród znaczeń nadawanych pentagramowi mamy głównie znaczenie jego reprezentacji jako pięcioramiennej gwiazdy utworzonej przez ciągłą i przeplataną linię, która zawsze była rozpoznawana jako symbol energii i mocy.
Pierwsi chrześcijanie widzieli w pentagramie symbol pięciu ran Chrystusa, dlatego koncepcja ta ma dziś tak negatywną konotację, będąc symbolem, który wiąże się z negatywnymi aspektami i energiami, których obawia się duża część wspólnoty chrześcijańskiej i przez społeczeństwa, których chrześcijaństwo jest religią dominującą.
Dla ezoterów pentagram reprezentuje również pięć elementów: ziemię, powietrze, ogień, wodę i ducha.
Pentagram jest jednym z głównych i najbardziej znanych symboli ludzkości, a jego znaczenie zmienia się zgodnie z przebiegiem
Historia. Na przykład starożytni Hebrajczycy uważali Pentagram za Prawdę w odniesieniu do pięciu ksiąg Pięcioksięgu (pięć ksiąg Starego Testamentu przypisywanych Mojżeszowi). Grecy natomiast podziwiali geometryczną doskonałość symbolu i nazywali go Pentapha, złożoną z pięciu „As”.
Chińczycy używają pentagramu jako filozoficznej podstawy medycyny chińskiej, aby przedstawić to, co nazywają „cyklem destrukcji”.
Każdy koniec pentagramu symbolizuje konkretnie jeden element: Ziemię, Wodę, Ogień, Drewno i Metal. Chodzi o to, aby każdy element mógł generować następny, tworząc w ten sposób doskonały cykl tworzenia – dodatkowo każdy element działa jak inhibitor innego elementu, aby utrzymać równowagę.